|
|
Zobacz też:
Strona najnowszej edycji festiwalu Nami Airando | Fundacja NAMI
Na tej stronie: Na scenie NAMI airando 2016 | Stoiska, sklepy i restauracje | Nasi goście | Japońskie tradycje |
Sztuki walki | Gry strategiczne | Teatr, muzyka i rozrywka | Organizatorzy, sponsorzy i patroni
Zapraszamy na trzeci coroczny festiwal japoński na Wyspie Słodowej w niedzielę, 18 września od 15.00 do 20.00. Jak zawsze czeka na Was mnóstwo japońskich atrakcji. Tym razem mamy wiele nowości na scenie i na tematycznych stoiskach. Po raz pierwszy na NAMI airando pojawią się sklepiki z japońskimi gadżetami i restauracje serwujące japońskie przysmaki.
Wstęp wolny! Zapraszamy dzieci, młodzież i dorosłych!
Podstawowe informacje o NAMI airando 2016 – plik PDF do pobrania
 Na scenie NAMI airando 2016
15.00 | Otwarcie
15.20 | Pokaz IAIDO – Renshinkan Wrocław
15.40 | Pokaz walki w ZBROJACH SAMURAJSKICH – Grupa Eventowa Kabuto
15.40 | PANTOMIMA – Yumi Sato
16.00 | Taniec BON ODORI – prowadzi Grupa Kabuto
16.20 | Koncert SHAKUHACHI – Igor Pietraszewski
16.40 | Świat GEJSZY – Maria Superata (Geisha-kai)
17.00 | KIAI SHIAI – czyli konkurs bojowych okrzyków dla najmłodszych
17.20 | Pokaz KYUDO – Wrocławskie Stowarzyszenie Kyudo
17.40 | Pokaz AIKIDO – Aikikai Wrocław (obok sceny)
18.00 | Pokaz KENDO – Ryushinkai Wrocław (obok sceny)
18.20 | Prelekcja i pokaz BONSAI – Włodzimierz Pietraszko
19.00 | Teatr jednego aktora – czyli RAKUGO nie tylko po polsku (Rafał Iwanecki i Anita Jakubik)
19.40 | SAKURA – wspólne śpiewanie (Yumi Sato)
Stoiska, sklepy i restauracje
1. JAPOŃSKA MUZYKA – bambusowe flety shakuhachi i inne instrumenty | Marcin Żekało, Igor Pietraszewski
2. JAPOŃSKIE STROJE i OBYCZAJE DLA PAŃ | Maria Superata (Geisha-kai), Alicja Pogorzelska, Anna Zachara
3. BROŃ BIAŁA I STRÓJ SAMURAJA | Grupa Kabuto i Grzegorz Skórzewski
4. JAPOŃSKA KALIGRAFIA | Yumi Sato, Takeshi Yokota (Take Tedi)
5. JAPOŃSKIE GRY (GO, SHOGI i INNE) | Wojciech Jedynak, Marcin Majka, Dominik (Gucio Przyczepa), Kamil Bauer
6. BONSAI | Polska Asocjacja Bonsai
7. ORIGAMI | Aleksander Ison Radoman
8. JAPOŃSKIE PAŁECZKI, czyli nauka obyczajów przy stole | Nel Pogorzelska
9. DDR (czyli maty do tańczenia) | Paulina Olewicz
10. LARP (Live Action Role-Playing) w scenariuszu "cela" | Fabien Sacha (17.00-19.00)
STOISKA KOMERCYJNE
Japońskie gadżety:
1. MAGINARIUM
2. SOCUTE
3. BUBONERIA
Japońskie przysmaki:
1. PAN.PUH
Nasi goście
Goście specjalni:
Włodzimierz Pietraszko, Michał Malawski, Rafał Wodzicki – Polska Asocjacja Bonsai
Wojciech Ritszel, Przemysław Szymiec, Aleksandra Woźniczka – Grupa Eventowa Kabuto
Maria Superata – Geisha-kai
Igor Pietraszewski
Marcin Żekało – Manufaktura Bambusa
Kluby i stowarzyszenia japońskich sztuk walki:
Ryushinkai
Renshinkan
Aikikai
Wrocławskie Stowarzyszenie Kyudo
Sklepy i restauracje:
Maginarium
Buboneria
SoCute
Pan.Puh
Oraz nasi niezawodni i jak zawsze wspaniali wolontariusze.
---------------------------------------------------------------------
powyżej: kaligrafia Sayuri Goto-Fuksiewicz
– Shodō (書道) dosłownie „droga pisma”, czyli japońska kaligrafia opiera się na pochodzącym z Chin systemie znaków ideograficznych kanji oraz na uzupełniających je dwóch systemach sylabicznych: hiragana i katakana. Jak wiele japońskich umiejętności traktowana jest jak sztuka i droga ciągłego samodoskonalenia (dō).
– Kimono (着物) dosłownie „coś do noszenia” jest tradycyjnym ubiorem noszonym dzisiaj w Japonii tylko przy wyjątkowych okazjach.
Kolory i wzory kimona oraz pasów obi (帯) powinny być dostosowane do wieku, okoliczności jak i do pory roku.
Specyficzne normy estetyczne wymagają by pas był (w europejskim rozumieniu) niedopasowany do wzoru kimona – jeżeli tylko oderwiemy się od naszych przyzwyczajeń, dostrzeżemy w takim zestawieniu barw i deseni inny rodzaj harmonii.
– Origami (折り紙), czyli sztuka zaginania papieru, chociaż znana również w Polsce (np. papierowe samoloty, stateczki, czapki, piekło-niebo) osiągnęła w Japonii niezwykłą popularność i wyrafinowanie. Origami jest obecne w japońskich szkołach, ale też uprawiane i doskonalone przez wybitnych mistrzów i twórców nowych form (np. Toshikazu Kawasaki twórca „Róży Kawasaki”).
powyżej: zdjęcie Arkadiusza Tomczaka
– Kendō (剣道) dosłownie „droga miecza”, to japońska szermierka wywodząca się z ćwiczebnych technik samurajskich. Walczy się bambusowym mieczem (shinai), a bezpieczeństwo zapewnia zbroja (bōgu). Punktowane są cięcia w głowę (men), brzuch (dō) i nadgarstek (kote) oraz pchnięcie (tsuki) w gardło.
– Iaidō (居合道) oznacza „bycie w ciągłej gotowości”, a w domyśle chodzi tu o gotowość do błyskawicznego stawienia czoła przeciwnikowi, dobycie miecza i cięcie. Ćwiczy się metalowym, zwykle niezaostrzonym mieczem zwanym iaitō, tylko mistrzowie tej sztuki używają zaostrzonej katany.
– Aikidō (合気道) tłumaczy się zwykle jako „zjednoczenie z energią życiową”, zostało stworzone niespełna 100 lat temu przez Ueshibę Morihei na bazie wcześniejszych technik jako sposób obrony bez zadawania ran przeciwnikowi. Polega głównie na wykorzystaniu i przekierowaniu siły i ruchu atakującego przeciwnika prowadzącym do obezwładniającego go chwytu lub rzutu. W aikido nie rozgrywa się zawodów, tylko doskonali umiejętności poprzez ćwiczenie.
– Kyūdō (弓道) dosłownie „droga łuku”, to praktykowane współcześnie japońskie tradycyjne łucznictwo. Charakterystyczny niesymetryczny łuk (dłuższy w górnej części, krótszy w dolnej) został opisany pierwszy raz we fragmencie chińskiej kroniki Weishu z końca III wieku dotyczącym Wysp Japońskich. Od XVII wieku łucznictwo zaczęło przekształcać się z techniki wojskowej w formę bardziej ceremonialną, a pod wpływem buddyzmu Zen także w drogę wewnętrznego doskonalenia.
– Go w Japonii zwane też igo (囲碁) to dalekowschodnia gra strategiczna, która mimo bardzo prostych zasad pozwala rozegrać niewyobrażalną liczbę różnych partii. Gracze ustawiają naprzemiennie swoje kamienie (odpowiednio białe i czarne) na przecięciach prostopadłych linii planszy (goban) o wymiarach 19 na 19 linii. Celem gry jest otoczenie własnymi kamieniami jak największego pola na planszy (liczonego jako liczba przecięć linii). Gra ta była uważana za obowiązkowy trening myślenia strategicznego oraz szkoła charakteru dla dowódców i władców Dalekiego Wschodu.
– Shōgi (将棋) dosłownie „gra generałów” to oryginalna, japońska gra strategiczna. Ze względu na wspólne korzenie i zbliżone zasady, nazywana jest też „japońskimi szachami”. Tak jak w szachach, celem gry jest mat króla przeciwnika. Gra odbywa się na planszy liczącej 9 na 9 pól. Płaskie figury, których ruchy są zbliżone do szachowych, są jednokolorowe – rozróżnia się je po kierunku, w którym są obrócone. Poza przesunięciem figury, gracz może też wykonać ruch polegający na wstawieniu na planszę zbitej wcześniej figury przeciwnika jako swojej. Dodaje to grze dynamiki i sprawia, że końcowe etapy partii są bardzo emocjonujące.
– Dōbutsu shōgi (どうぶつしょうぎ) „zwierzątkowe shogi”, to stworzona przez japońską zawodniczkę shogi p. Madokę Kitao uproszczona wersja japońskich szachów łącząca trzy pomysły:
1. uproszczenie gry do 4 figur przypadających na każdego z graczy i zastosowanie planszy liczącej tylko 3 na 4 pola,
2. zastąpienie znaków kanji na bierkach łatwo rozpoznawalnymi symbolami zwierząt (lwa, słonia, żyrafy i kurczaka),
3. zaznaczenie na każdej z figur dopuszczalnych kierunków ruchu odpowiednimi kropkami i skrócenie ruchów tylko do pojedynczych pól.
W efekcie powstała gra, której zasad można się nauczyć dosłownie w kilka minut, ale zachowująca najważniejsze elementy strategii shogi wraz z niezrównaną dynamiką gry.
– Rakugo (落語) jest popularną w Osace i Tokio oryginalną japońską formą teatralną, opartą na opowieści snutej przez jednego, siedzącego na podwyższeniu aktora. Konwencja rakugo wymaga by wcielając się w kolejne postaci zmieniać kierunek, w który aktor się zwraca. Rakugo-ka potrafi w okamgnieniu zmieniać się pomiędzy dwiema, trzema i dowolnie wieloma postaciami, za każdym razem odpowiednio zmieniając głos, mimikę i gesty.
Niedawno gościliśmy we Wrocławiu mistrza rakugo, Ichinosuke Shunputei, który przedstawił najbardziej charakterystyczne opowieści. Poprowadził też intensywne warsztaty dla ośmioosobowej grupy. Dwoje śmiałków z tej grupy – Rafał Iwanecki i Anita Jakubik postanowiło spróbować swoich sił na scenie w kilku skeczach nawiązujących do stylu rakugo. Ważnym elementem humoru rakugo jest gra słów - warto słuchać uważnie.
– Bon-odori (盆踊り) był pierwotnie rytualnym tańcem tańczonym w święto zmarłych (O-Bon). Wśród wielu regionalnych wersji pojawiły się też proste odmiany pozbawione pierwotnego para-religijnego charakteru, za to ze względu na proste i sugestywne sekwencje ruchów chętnie tańczone przez dzieci. Właśnie taką wersję tańca Bon-odori będziemy mogli wspólnie zatańczyć na NAMI airando.
– Sakura sakura (さくら さくら) to pieśń japońska oparta na melodii pochodzącej z epoki Edo, która dopiero pod koniec XIX wieku (już w epoce Meiji), po dodaniu znanego nam obecnie tekstu mówiącego o kwitnących wiśniach, stała się popularnym utworem śpiewanych w japońskich szkołach, a stopniowo także znanym na całym świecie symbolem Japonii.
Sakurę zaśpiewamy wspólnie na zakończenie NAMI airando. Od razu podajemy tekst w zapisie romaji:
sakura sakura
noyama mo sato mo
mi-watasu kagiri
kasumi ka kumo ka
asahi ni niou
sakura sakura
hana zakari
sakura sakura
yayoi no sora wa
mi-watasu kagiri
kasumi ka kumo ka
nioi zo izuru
izaya izaya
mini yukan
Organizatorzy NAMI airando:
Koordynacja i wolontariat – Grażyna Pogorzelska: grazyna.pogorzelska@fundacja-nami.pl, tel. (+48) 784 694 592
Program – Maciej Pogorzelski: maciej.pogorzelski@fundacja-nami.pl, tel. (+48) 502 796 050
Media i prasa – Julian Górski: julian.gorski@fundacja-nami.pl, tel. (+48) 663 571 823
Sklepy i restauracje – Zdzisław Koczarski: zdzislaw.koczarski@gmail.com
We współpracy z:
Wrocławskim Centrum Rozwoju Społecznego
|
|
